bi ödev sabahlaması son bulur

ve Ezgi de bitmiştir zaten artık. küçücük beyni "ödev" adı altında saklanmış olan mantıksızlıklar silsilesinin ağırlığı altında ezilmiş, sabahki sınavın stresini daha üzerinden atamadan -ki o sınavdan da bi gün önce haberdar olmuş, gecenin bi yarısı babasını kartaldan hisarüstüne sürüklemiş, gece boyunca çalışmaya çalışmış ama kendini saat 4 te ev ahalisiyle muhabbet ederken bulmuş, sabahın köründe yatakta kör gözüyle ( 5.50 miyop ) notları okumaya debelenmiş ve nihayetinde sınava girmiştir ( sınav mı ona girmiştir o mu sınava, orası da bi muamma zaten )- "yokluğunda kaç damla gözyaşı eder adın" nağmeleriyle hırpalanmış vaziyette, akıl ve ruh sağlığı SOS diye çığrınırken kulaklarını tıkayıp bloga yazı yazmaya gelmiş. "böyle ödevin ben...." diye başlayan ve devamını yazsa okuyanların kendisinden soğuyacağından ve hatta soğumak ne kelime tiksineceğinden ( veyahut hayalgücüne hayran kalacağından , bilemiyor orasını ) korktuğu için devamını getirmediği cümleler sarfederken içinden, aynı zamanda tırnaklarına oje mi sürse diye düşüdüğünden olsa gerek, artık yatma zamanının geldiğini anlamıştır bitap Ezgicik. kendisinin dış veya iç ne sesi olduğumu bilmiyorum ama, oje sürdüğünü dile getirmekten utanç duyuyorum. saati gözönünde bulunduracak olursak ya cok kokoş bu, ya da deli. sabah da 9 da kalkıcak. yok, 9 da dersi varmış, 8 bucukta en geç, bu zavallı yaratık sıcacık yatağından ayrı düşmüş olacak. acaba yoldayken " ne mutlu bana tırnağımda oje var" diye düşünebilecek kapasitede olacak mı, yoksa" yemek. çiş " gibi basit cümleler kurabilmiş olmayı bi başarı mı sayacak? veya tırnağında oje olmasının mutlu edici bi etken olmaktan ne uzak olduğunu farkedebilecek mi minik minik miinnacık beyinciki ile?
ve zavallı Ezgicik, hayatın sillesini acı bi şekilde genç yaştayken vurduğu bu bireycik yatmaya karar vermiştir. artık uykunun rahat olması gereken fakat yatağı yamuk yumuk olduğu için genelde kramp, kasılma, ağrı ve sızıya sebep olan kollarına gidecektir. ne diyelim, uğurlar olsun :)